ΣΙΡΟΠΙ ΣΤΑΦΙΔΙΝΗΣ ΕΝΑ ΦΥΣΙΚΟΤΑΤΟ ΠΡΟΪΟΝ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ

ΣΤΑΦΙΔΙΝΗ

Στις αρχές της δεκαετίας του 1890 η μαύρη σταφίδα- κορυφαίο εξαγώγιμο προϊόν της Ελλάδας- έπαψε να έχει ζήτηση στις διεθνείς αγορές, με αποτέλεσμα να κατρακυλήσουν οι τιμές πώλησής της, σε μια περίοδο μάλιστα που υπήρχε υπερπαραγωγή στη χώρα. Η πτώση των τιμών είχε σαν αποτέλεσμα την κατάρρευση της σταφιδο παραγωγής

Το κράτος υπό την πίεση των σταφιδοπαραγωγών προσπάθησε ν’ ανακουφίσει την κατάσταση με διάφορα υποστηρικτικά μέτρα, ένα από τα οποία ήταν η αγορά της σταφίδας και η διοχέτευση της στην παραγωγή φτηνού αλκοόλ, αλκοολούχων ποτών και σιροπιού (σταφιδίνη). Μ’ αυτό τον τρόπο η σταφίδα άρχισε να παίζει σημαντικό ρόλο στην ποτοποιία και στη ζαχαροπλαστική.
Το 1936, ο δικτάτορας Ι. Μεταξάς για να ενισχύσει τους σταφιδοπαραγωγούς απαγόρευσε με νόμο τη χρήση της ζάχαρης στη βιομηχανία γλυκισμάτων. Η σταφιδίνη ήταν το κυρίαρχο γλυκαντικό μέχρι το 1965, οπότε έπαψε να ισχύει ο νόμος.
Σήμερα χρησιμοποιείται στην αρτοποιία, στη ζαχαροπλαστική και για την ενίσχυση των βαθμών του κρασιού.

Σταφιδίνη

Είναι αρκετά απλό να φτιάξει κανείς σταφιδίνη στο σπίτι.

Η αναλογία σταφίδων νερού είναι 1: 2 (χρησιμοποίησα 2 φλ. μαύρες σταφίδες)
Αφήνουμε στις σταφίδες 48 ώρες στο νερό, να φουσκώσουν.
Μαζί με το νερό τις περνάμε στο μπλέντερ.
Σουρώνουμε το υγρό με ένα τουλουπάνι 2-3 φορές, πιέζοντας δυνατά με τα χέρια μας.
Μαζεύουμε το υγρό σε μια κατσαρόλα και προσθέτουμε 1 κ. σ. στάχτη.
Ανακατεύουμε κι αφήνουμε για 2 ώρες, να κατασταλάξει η στάχτη.
Αφαιρούμε τον αφρό που θα σχηματιστεί και σουρώνουμε ξανά με το τουλουπάνι.
Βάζουμε το υγρό στη φωτιά και μετά από 1-2 βράσεις χαμηλώνουμε τη φωτιά και σιγοβράζουμε μέχρι να δέσει.
Αποθηκεύουμε το σιρόπι σε ένα καθαρό βάζο.

Η σπιτική σταφιδίνη μπορεί να αντικαταστήσει τη ζάχαρη… χρειάζεται όμως προσοχή γιατί είναι αρκετά πιο γλυκιά.
Ταιριάζει με φρέσκα, μαλακά κατσικίσια τυριά, με γιούρτι, παγωτό και πολλές γλυκές δημιουργίες. 1 μέρος σταφιδίνης και 5 μέρη παγωμένου νερού αρκούν για να έχουμε ένα πολύ δροσιστικό αναψυκτικό.

Μια φέτα ψωμί αλειμμένη με σταφιδίνη σε μορφή κρέμας, τη θρυλική θρεψίνη, ήταν το καθιερωμένο κολατσιό των περισσότερων ελληνοπαίδων μέχρι και τη δεκαετία του ’60.
Ένα παρόμοιο σιρόπι παράγεται κι από τα ξερά σύκα, αν κι έχει διαφορετική γεύση.