Μήπως παραμυθιάζεσαι; Μήπως απλώς δεν σε θέλει;

Γιατί το παραμύθι με τον πρίγκιπα στοιχειώνει ακόμη τα γυναικεία όνειρα; Γιατί προσπαθούμε σώνει και καλά να πείσουμε τον εαυτό μας -και τους άλλους- πως αυτό που βιώνουμε είναι ιδανικό, όταν η κατάσταση φωνάζει την ανεπάρκεια της;

Λίγο πολύ όλες έχουμε βρεθεί σε αυτήν τη θέση. Δεν παίρνει τηλέφωνο, δεν βρίσκεστε συχνά, δεν ανταποκρίνεται στα αισθήματά σου, δεν ικανοποιεί τις ανάγκες σου... δεν.. δεν.. δεν.. Πόσες δικαιολογίες μπορείς να βρεις; Μάλλον πολλές. Το γυναικείο μυαλό εξαντλεί την εφευρετικότητα του προκειμένου να αποφύγει τη μετωπική σύγκρουση με την απόρριψη. Ενίοτε και με την αντρική καφρίλα.

Κι όμως εκείνος συνήθως προσπαθεί ευγενικά να σου δείξει το δρόμο. Θέτει όρια που τον βολεύουν και θεωρεί πώς είναι σαφή. Και μάλλον είναι, αφού όσοι είναι έξω από την κατάσταση, αντιλαμβάνονται τον αντρικό ελιγμό. Εσύ γιατί παραμένεις χαμένη στη μετάφραση; Δεν είναι και γραμμική β'!

“Πολλοί άνθρωποι παραμένουν σε μια σχέση δυσλειτουργική ή επιλέγουν "να παίρνουν τον ρόλο" του θύματος επειδή με αυτό τον τρόπο έχουν μάθει να σχετίζονται και να αλληλεπιδρούν. Κάποιοι άλλοι, λόγω δομής προσωπικότητας αναπτύσσουν μια εξαρτητικού τύπου συμπεριφορά, η οποία τους "υποχρεώνει" να παραμένουν σε μια σχέση ακόμα και αν δεν περνάνε καλά μέσα σε αυτή ή δεν καλύπτουν τις βαθύτερες ανάγκες τους, καθώς τους τρομάζει η ιδέα της απόρριψης. Άλλοι παραμένουν προσκολλημένοι σε μια κατάσταση, ίσως γιατί με αυτόν τον τρόπο αποφεύγουν να δουν κάποια βαθύτερα και επώδυνα προσωπικά κομμάτια”, εξηγεί η ψυχολόγος, Νίκη Ζαρκάδα.

Ο έρωτας χαζεύει...

Ναι, εντάξει. Όταν είσαι ερωτευμένος κρίνεις τον άλλο με επιείκεια. Αλλά, άλλο η συγκατάβαση, άλλο η στρεψοδικία. Αν κάνεις ότι δεν βλέπεις τα σημάδια, είναι που η αφέλεια και η επιλεκτική σου όραση πρόσκαιρα σε βολεύουν. Γιατί βαθιά μέσα σου ξέρεις. Απλώς δεν αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα, καλή μου στρουθοκάμηλε. Σπρώχνεις όλα τα σημάδια της αδιαφορίας του κάτω από το χαλί και προσποιείσαι την ευτυχισμένη. Καμιά φορά η αυθυποβολή πετυχαίνει τόσο πολύ, που είσαι όντως. Για λίγο. Γιατί μετά ο άλλος παίρνει το χαλί του και φεύγει. Και τότε ξαναγίνεσαι έξυπνη και του χρεώνεις όσα έκανες ότι δεν έβλεπες. Μην ξεχνάς ωστόσο πως όσο δύσκολο κι είναι να δεχτείς την αλήθεια ακόμη δυσκολότερο είναι να διαιωνίζεις μια επώδυνη κατάσταση. Δεν είναι κρίμα να χάνεις χρόνο;

Δεν θέλω να μείνω μόνη μου

Καμιά φορά ο άνθρωπος που έχουμε απέναντι μας απλώς δεν ενδιαφέρεται για εμάς. Δεν φταις εσύ, δεν φταίει απαραίτητα κι εκείνος. Απλώς συμβαίνει. Η εμμονή με την οποία καλλιεργείς τη βεβαιότητα πως ο άλλος είναι το άλλο σου μισό, όταν εκείνος αρνείται να συμμετάσχει στη διαδικασία, κρύβει συνήθως είτε μεγάλη απελπισία, είτε μεγάλη ανασφάλεια. Κι εντάξει, αν απλώς θέλεις να ζήσεις το μύθο της Σταχτοπούτας... Μην ξεχνάς όμως τι θα συμβεί όταν το ρολόι χτυπήσει δώδεκα. Αξίζει τον κόπο; Εξάλλου, αν ο άλλος δεν είναι όπως τον θες, παρά μόνο στο μυαλό σου, δεν θέλω να σου το χαλάσω, αλλά ουσιαστικά μόνη σου είσαι.

Drama queen

Μπορεί η κατάσταση να μην προσφέρεται για μεγάλες συγκινήσεις. Εσύ όμως είσαι αποφασισμένη να τις ζήσεις. Με ή χωρίς αυτόν. Είναι η ανάγκη να βιώσεις το δράμα σε όλο του το μεγαλείο. Όχι δεν είναι μαζοχισμός. Συνήθως είναι η επιθυμία να ζήσεις κάτι έξω από τα μέτρα. Κι αν αυτό δεν συμβαίνει από μόνο του, βαφτίζεις με μεγάλη προθυμία το ψωράλογο... γκανιάν. Και να οι υπερβολές, και να η αυτολύπηση, αν στραβώσει -η κατά τ' άλλα συνηθισμένη- ιστοριούλα. Κι όμως ένας απλός άνθρωπος μπορεί να σε κάνει πιο ευτυχισμένη από έναν -κυριολεκτικά- φανταστικό υπερήρωα.

Και δεν χτυπάει το τηλέφωνο...

Και ναι, σε πνίγει το παράπονο. Όμως, εκείνος για τον οποίο είσαι πραγματικά σημαντική θα βρει το χρόνο να σου κάνει ένα τηλέφωνο. Όσο πολυάσχολος κι αν είναι, όσο κι αν τρέχει, όσο κι αν πιέζεται... Δεν είναι θέμα βεβαρημένου προγράμματος, είναι θέμα προτεραιοτήτων. Δεν είναι που δεν έχει μπαταρία, δεν είναι που δεν έχει σήμα, δεν είναι που δεν έχει χρόνο. Είναι που δεν σε σκέφτεται όσο εσύ. Όσες ώρες κι αν περάσεις υπνωτίζοντας το κινητό, αν εκείνο δεν χτυπήσει κάτι σημαίνει. Και όχι, δεν είναι που ο καλός σου τρέχει. Αν κάποιος σε ξεχνάει, είναι που δεν έχει λόγο να σε θυμάται.

Με θέλει απλώς δεν είναι σε φάση για σχέση

Χμ... Η σχέση δεν είναι κάτι που θέλουμε αφηρημένα. Είναι κάτι που δεν θέλουμε συγκεκριμένα. Κοινώς, η πλήρης πρόταση συνήθως είναι “δεν θέλω σχέση μαζί σου”. Να εξηγηθώ. Μπορεί όντως η καθημερινότητα σου να μη χωράει μια επίσημη δέσμευση. Αν όμως πραγματικά ενθουσιαστείς με κάποιον, θα το ρισκάρεις. Θα προσπαθήσεις να τον “στριμώξεις” στη ζωή σου. Ακόμα και αν δουλεύεις 20 ώρες την ημέρα. Θα λειτουργήσει ως μοχλός απεμπλοκής, θα μπεις στη διαδικασία να προσπαθήσεις. Σωστά; Όταν λοιπόν ο άλλος κρατά τις αποστάσεις ασφαλείας, δεν είναι που δεν προλαβαίνει, ούτε που φοβάται μην πληγωθεί! Είναι που του αρκεί αυτό που έχετε. Δεν είναι ότι κάνεις κάτι λάθος. Απλώς δεν βλέπει σε σένα εκείνο που θα τον κάνει να θέλει να αποκλείσει την υπόλοιπη ανθρωπότητα.

The truth is out there...

Αν κοιτώντας στον παραμορφωτικό καθρέφτη της ανασφάλειας επιμένεις να τα βλέπεις όλα όπως θα ήθελες να είναι, σκέψου πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να γιατρέψεις την πληγωμένη σου αυτοεκτίμηση, όταν αργά ή γρήγορα θα κληθείς να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα.

Όχι, καμία σχέση δεν είναι τέλεια και σίγουρα η λύση δεν είναι ο κυνισμός. Απλώς μην επιτρέπεις στην αξιοπρέπειά σου να κάνει συνεχώς εκπτώσεις, συμπαρασύροντας και τον πήχυ των επιλογών σου.

Να θυμάσαι εξάλλου ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει ένας άνθρωπος που δεν χρειάζεται να τον... “επινοήσεις”. Είναι απλώς -και χωρίς ρετουσάρισμα-, ακριβώς αυτό που έχεις ονειρευτεί...

ΤLIFE